ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΧΗ ΜΕ ΤΟΥΣ «ΑΝΕΛ»

από τον Δημ. Αντωνίου

Έδωσα την ψυχή μου στους ΑΝΕΛ και στον πρώτο αγώνα τους, χωρίς προϋποθέσεις κι απαιτήσεις –κι αυτή είναι η μοναδική αλήθεια και μάρτυράς μου ο Πάνος- για την λευτεριά της πατρίδας μας από τους ξένους εισβολείς, με την συνέργεια των εύκαμπτων συνειδήσεων των εγχωρίων εθνικών μειοδοτών.
Για μένα, η κατάκτηση μιας θέσης μάχης στην πρώτη γραμμή του πολέμου, ήτοι στην Βουλή, θα ήταν το τελευταίο –κι αναπάντεχο-μετάλλιο στην ζωή μου. Και πικράθηκα που δεν πραγματώθηκε και για λόγους εσωτερικούς του κινήματος, αντικειμενικά ή υποκειμενικά, αδίκους για μένα.
Η αντίδρασή μου όμως αυτή, για το θέμα της μη-εκλογής μου, συνοδεύτηκε κι από την αντίδρασή μου για διάφορες δυσλειτουργίες κι αστοχίες του κινήματος, πολιτικού και στρατηγικού περιεχομένου, τις οποίες θεώρησα –ορθά ως απεδείχθη έμπρακτα αργότερα- εσφαλμένες, αναγνωρίζοντας πάντα την έλλειψη εμπειρίας και τις «συνθήκες πολέμου» στις οποίες γεννήθηκε το κίνημα αυτό.
Η συνδυασμένη όμως αυτή αντίδρασή μου και η συνοδός κριτική μου, ήταν ειλικρινείς, θυσιαστικές για μένα και τις σχέσεις μου με το κίνημα και τον κόσμο και αναφέρονταν σε αλήθειες και πραγματικά γεγονότα, προβλήματα και δυσλειτουργίες που υπήρξαν, ίσως και χωρίς κακόβουλη πρόθεση και τα δυσμενή αποτελέσματά των οποίων τα είδαμε να πραγματώνονται με τραγικό τρόπο αργότερα και πρόσφατα.
Από την άποψη αυτή, η κριτική μου για τα παραπάνω ήταν «ευλογημένα» εξυγιαντική και λυτρωτική για το κίνημα και αποτελούσε εκτέλεση καθήκοντός μου απέναντι στον λαό που είναι ο μόνος κύριος του κινήματος. Και για τους λόγους αυτούς νοιώθω περήφανος…κι αν χρειαστεί θα το ξανακάνω και στο μέλλον!!.
Οφείλω όμως να ομολογήσω ευθαρσώς, ότι η μορφή κι ο τρόπος έκφρασης του καθήκοντός μου αυτού, ήταν ομολογουμένως λανθασμένη και υπερβολική κι εκτός πολιτικού πλαισίου κι ευπρέπειας, ιδιαίτερα προς συγκεκριμένα επώνυμα, αλλά και ανώνυμα στελέχη και πολίτες του κινήματος.
Και γι αυτό μετανοιώνω.
Και ζητώ ειλικρινά συγνώμην από τους συνυποψηφίους μου και τους ψηφοφόρους του κινήματος που τους πίκρανα με τις συμπεριφορικές μου υπερβολές. Ιδιαίτερα ζητώ συγνώμην από τους 6000 ανθρώπους που πίστεψαν σε μένα και με τίμησαν με την ψήφο των, χωρίς, η πλειονότητά των, να με γνωρίζει καν. Και πάνω απ` όλα, ζητώ συγνώμην από τους ανθρώπους που σήκωσαν τον «σταυρό» των επιθέσεών μου αυτών, Πάνο, Δημαρά, Νότη και Τέρενς, με τους οποίους μας συνέδεαν τόσα πολλά, σε δημόσιο και προσωπικό επίπεδο.
Η δεύτερη επανένωσή μας αυτή, σηματοδοτεί, θεωρώ, αφενός μια αμφίδρομη παραδοχή (τουλάχιστον βέβαιη και δημόσια από την πλευρά μου) ότι λάθη έγιναν και από τις δύο πλευρές κι αφετέρου ότι τα λάθη αυτά δεν θα επαναληφθούν. Μόνο με την προυπόθεση αυτή επιστρέφω με χαρά στο κίνημα.
Με συναρπάζει η μάχη. Και θα την δώσω, όπως και την πρώτη φορά, χωρίς όρους και προυποθέσεις, μόνο με την παραπάνω επιφύλαξη.
Με συναρπάζει η θέση του στρατιώτη στα χαρακώματα, όχι του στρατηγού στα επιτελεία. Πολεμάω μόνο για την ηδονή του πολέμου.
Γι αυτό και τώρα, όπως και την πρώτη φορά, ΔΕΝ ζήτησα από τον Πάνο ΤΙΠΟΤΑ –μάρτυράς μου ο ίδιος. Μάλιστα, κατέθεσα προφορική κι έγγραφη –και τώρα και δημόσια- δέσμευσή μου στον Πάνο, ότι συμμετέχω στο κόμμα ως στρατιώτης, χωρίς όρους και δεσμεύσεις, ούτε καν την εξασφάλιση της καθόδου μου στις επόμενες εκλογές.
Η μόνη αμοιβαία προυπόθεση της νέας συνεργασίας μας είναι να μην συμβούν κι από τις δύο πλευρές τα ίδια λάθη που οδήγησαν στον χωρισμό μας. Ταυτόχρονα, η δημόσια αυτή δέσμευσή μου με καθιστά και απόλυτα ελεύθερο από προσδοκώμενα «οφέλη» και ιδιοτελή ωφελήματα και αιώνιο φίλο της ελεύθερης συνείδησής μου, την οποία ομολογώ ως τον πρώτο και μαζί με την «ψυχή του λαού», ως τους μοναδικούς κυριάρχους και αφεντικά μου.
Αυτές οι σκέψεις και αρχές θα καθορίσουν στο εξής τις πράξεις μου ως ελεύθερης και ακοίμητης κριτικής συνείδησης, από τις οποίες όμως αποκλείω πλέον ρητά τον «πόλεμο» εναντίον του κινήματος με τον «απολίτικο» τρόπο που τον έκανα.
Κριτής των μελλοντικών πράξεών μου θα μόνο είναι η εκτέλεση του καθήκοντος απέναντι στην «ψυχή του λαού», την οποία αναγνωρίζω ως την μοναδική πηγή δικαίου και πολιτικής αληθείας.
Και κάτι τελευταίο προς τους πολίτες του πίκρανα: Εύχομαι να μην βρεθείτε ποτέ στην θέση μου, να είστε παρορμητικά «αναγκασμένοι» να επιτίθεστε πολιτικά σε έναν άνθρωπο, ο οποίος υπήρξε και ακόμα τον αισθάνομαι ως φίλο μου, με τον οποίο είχαν αναπτυχθεί μεταξύ μας αμοιβαία αισθήματα ειλικρινούς φιλίας και ο οποίος με είχε βάλει «μέσα στην οικογένειά του».
Αυτά δεν ξεχνιούνται από μέρους μου κι είναι αυτά που με τιμώρησαν συνειδησιακά.
Τι να κάνω…όλη μου η ζωή, είναι ειλικρινείς μετάνοιες, για υπερβολές μου με αγαθό, ανιδιοτελή και δίκαιο σκοπό.
Δεν αλλάζει το χρώμα των ματιών μου…μάλλον ευτυχώς.
Το Φως απαιτεί ταυτόχρονα Παρανάλωμα.

Έρωσθε
Δημ. Αντωνίου