Από μικρά παιδιά μεγαλώσαμε με τη ρουφιανιά, την λαμογιά, την απατεωνιά και κοιτούσαμε μόνο τον κώλο μας. Ξέρω. Δεν είναι ο κώλος λέξη για άρθρο ούτε για blog ούτε για εφημερίδα όμως ούτε κι αυτή που ζούμε είναι χώρα για ελεύθερους ανθρώπους. Ξέρω επίσης πολύ καλά πως η σιωπή αντί της διαμαρτυρίας είναι μια αμαρτία που μας κάνει δειλούς. Το είχε πει ο Κένεντυ κάποτε. Κι αυτόν τον σκότωσαν.Τη στιγμή που μας κάνει μαθήματα ο Στέλιος ο Κούλογλου για οικονομικούς δολοφόνους στο Εκουαδόρ και στην Αργεντινή, εμείς έχουμε τους δικούς μας δολοφόνους. Να και κάτι λοιπόν που παράγουμε. Νταβατζήδες και μπάσταρδους ιδεολογικά πολιτικούς. Όλα από εκεί ξεκινάνε. Αυτή η χώρα είναι σκατά. Σαν κράτος βέβαια , όχι σαν πατρίδα . Μια δεξαμενή με ανθρωπάκια. Aν απουσιάζει η δικαιοσύνη τότε τι άλλο είναι η πολιτική εξουσία παρά οργανωμένη ληστεία ή και δολοφονία; Όποιος μάχεται μπορεί και να χάσει.Όποιος δε μάχεται.έχει χάσει ίσως ήδη.... Μια κοινωνία προβάτων θα βγάλει, αναπόφευκτα κάποια στιγμή, μια κυβέρνηση λύκων.
Χώρα μεγαλοεκδοτών είμαστε που μας γεμίζουν τα μυαλά με χίλιες δυο μαλακίες και που καλά καλά δεν πληρώνουν καν το προσωπικό τους, χώρα πολιτικών που πληρώνουν τις συνεντεύξεις τους και αγοράζουν τηλεοπτικό χρόνο. Χώρα μεγαλοεργολάβων που πατάνε επί πτωμάτων και χώρα με τσιράκια των 50 ευρώ, που γίνονται φερέφωνα του κάθε πολιτικίσκου που μια σελίδα λέξεις δεν ξέρει να γράψει.Να τις γράψει σωστά δηλαδή. Να τα βράσω τα πτυχία σας. Γίνατε επιστήμονες αλλά άνθρωποι μορφωμένοι δε θα γίνετε ποτέ. Και για αυτό πλησιάζει η στιγμή που θα σας φτύνουν στο δρόμο.
Είχε πει κάτι ο Παύλος Σιδηρόπουλος: "Μες στα ερείπια του καιρού, ζωή πάω να χτίσω..."
Δεν θέλω ρε παιδάκι μου να δίνουν τον λόγο σε lifestyle μαυροφορεμένα άτομα της μεσημεριανής κουτσομπολίστικης νοοτροπίας! Δεν θέλω αυτούς τους ανθρώπους να τους βλέπω με τη μάσκα της θλίψης. Δε θέλω να βλέπω το δάκρυ τους να κυλάει και μετά από μια - δυό μέρες να μου λένε. «Τι ωραία μέρα σήμερα. Ας περάσουμε στη μόδα.»
Οι σημερινές δικτατορίες είναι κοινοβουλευτικές. Άραγε ποιός είναι πιο δυνατός; Αυτός που βαράει ή αυτός που πονάει; Το ξύλο πάντως είτε σοσιαλιστικό είτε δεξιό είτε κομμουνιστικό παραμένει ξύλο...Η μελανιά εξάλλου στην αρχή είναι μπλε και μετά γίνεται πράσινη...Η πιστολιά δεν προλαβαίνει καν να αλλάξει χρώμα. Φοράει το μαύρο κατευθείαν. Η κάθε επανάσταση δεν συνδιαλέγεται. Απλά δείχνει πώς κάνουν διάλογο οι αδικημένοι. Ό,τι κι αν λένε οι προσκυνητές του συστήματος εγώ γουστάρω που είμαι ταγμένος ακόμα στην ουτοπία. Είναι ο προορισμός στο δικό μου χάρτη. Γουστάρω που έχω την αυταπάτη πως κάτι θα αλλάξει. Γουστάρω και δε μετανιώνω για τίποτα.
Τριανταφυλλίδης Παναγιώτης - συγγραφέας
(Μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής Ανεξαρτήτων Ελλήνων Ν. Πιερίας
(Συνεργάτης του Ε.ΚΕ.ΒΙ. - Εθνικό Κέντρο Βιβλίου )
(Μέλος της Επιτροπής Διαβούλευσης του Δήμου Κατερίνης)
Αναρτήσεις
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου